Einde seizoen 2017-2018 ben ik begonnen bij Emmen’95 met een nieuw team: Dames 2. Dames 2 een nieuw team komende uit MA, D4 en D2 en een nieuwe trainer/coach dat was even wennen aan elkaar. Samen zijn we begonnen met een reis met 1 doelstelling: proberen bij de eerste 2 te eindigen.

De reis ging niet direct vlekkeloos, na 1 training haakte 1 speelster definitief af en waren we een midspeelster armer. Geen paniek en samen de voorbereiding in gegaan, tijdens de voorbereiding bleek al snel dat er mogelijkheden zaten in het team wat de doelstelling scherper kon maken: we willen gewoon alles winnen!

De eerste wedstrijd van de competitie verliep stroef met een 3-2 overwinning, maar toch bleven we vasthouden aan onze inmiddels 2 doelstellingen. Na ongeveer een derde van het seizoen kwamen er wat irritaties (wat logisch is, als je de lat hoog legt), tijd voor een goed gesprek met elkaar: hebben we nog allemaal hetzelfde voor ogen en wat hebben we daarvoor over. Ik moet zeggen een goed gesprek en vanaf dat moment ging het pas echt draaien. Halverwege het seizoen tekende het zich af, het zou gaan tussen 4 ploegen: DIO/Oosterwolde-VCZ- Sleen en Emmen’95, waarvan de laatste de koploper was met 1 punt verschil. De druk zat er dus goed op en dat maakt dat er andere zaken belangrijk worden, hoe gezond is de ploeg etc. En daar ging het mis, de 1 begon last te krijgen van de rug, de ander van scheenbeen en noem maar op. De grootste ramp overkwam onze midspeelster Joke, die haar knie verdraaide tijdens de wedstrijd en de rest van het seizoen niet meer zou kunnen spelen. En toen hadden we nog maar 1 midspeelster.

In overleg met de hoofdtrainer besloten om niet extra aan te vullen, maar zoveel mogelijk in te lenen bij andere teams. Dat vraagt enerzijds iets van degene die wordt gevraagd, maar ook van het team om telkens in een andere setting te spelen. Kwam hierdoor onze doelstelling in gevaar? Nee: De speelsters die bereid zijn geweest om de gaten te vullen die er vielen hebben zich onderdeel gemaakt van het team, waardoor we een heel groot team hebben gekregen voor onze doelstelling. Verliep daardoor alles volgens plan? Mmmmmm, af te toe lieten we een puntje liggen en er was maar 1 ploeg die echt een bedreiging vormde: Sleen. De tweede wedstrijd tegen Sleen kon wel eens de cruciale wedstrijd worden en juist in die wedstrijd klopte het aan onze kant, een 4-0 overwinning. Restte ons alleen nog om de koppositie naar het einde te brengen. Tot de laatste wedstrijd bleven we 4 punten voor op Sleen. Tijd om het ook af te maken.

De laatste wedstrijd was tegen SSS (een taaie ploeg), wat in de competitie onze 1e tegenstander was en een 3-2 winst opleverde. Dit zou genoeg zijn, immers waren we met 2 punten al kampioen. Dat klonk makkelijk, de praktijk was echter: zenuwen, een goed spelend SSS en de 1e set ging aan onze neus voorbij. De 2e set pakte het team de draad op en speelde zoals we dit seizoen gewend waren, wat resulteerde in een overwinning in de 2e set. Nog 1 punt te gaan en de 3e set begon, het ging zoals in de 2e set tot 21-16 voor, daarna kwamen wel ja: weer de zenuwen tevoorschijn en na 23-23 een 25-23 verlies. Het zal toch niet gebeuren? In de 4e set nog een reset gedaan op het team en toen ging de service beter lopen en de druk op SSS werd opgevoerd en met 25-15 winnend afgesloten: Kampioen!!! Nog een laatste set te spelen en we hadden nog 1 doelstelling staan: ongeslagen. De druk was er blijkbaar af en ondanks de vele wissels ivm het in het zonnetje zetten van afscheid nemende speelsters, de set gewonnen met 15-12.

De reis is dus geëindigd in een kampioenschap (ongeslagen!), wat nog werd onderstreept door een prachtig kampioensshirt van de sponsor (Bij Maarten).

Rest mij nog het team te bedanken voor dit leuke, leerzame maar vooral uitdagende seizoen en als laatste de speelsters die het mogelijk hebben gemaakt dat Dames 2 het seizoen ook op deze wijze wist te volbrengen: Manon, Dorien, Lotte, Ella, Liz, Yinthe, Anouk, Anne, Femke, Menthe, Angela (ik hoop dat ik niemand ben vergeten).

Quote: “Daar vind ik wel wat van”.

Grads Trainer/Coach-Dames 2/Emmen’95